ഇതാണ് നുമ്മ പറഞ്ഞ നടൻ .....chemmannur real face revealed

ഓരോ പുണ്ണ്യളൻ  മാരുടെ കഥകൾ വീണ്ടും...

കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ മുന്പ് കൊടും ക്രുരതക്കു ഇരയായ ജിഷ എന്ന പെണ്കുട്ടിയെ പോലെ തന്നെ അനേകം ജിഷ മാർ നമ്മൾ അറിയാതെ തന്നെ പോവുന്നു. പണത്തിന്റെ ബലത്തിലും മനസാക്ഷി ഇല്ലാതെ മാധ്യമങ്ങൾ തള്ളി കളഞ്ഞു ... സ്ത്രീകൾകെതിരെ  ഉള്ള കഴുകാൻ മാരുടെ കണ്ണുകൾ പിഴിത് എടുകണം ഈ യുവ തലമുറ..  പണത്തിന്റെ ബലത്തിൽ മാന്യൻ മാരായി  ചമഞ്ഞു നടക്കുന്ന ഇവന്മാരെ വെറുതെ വിടരുത് ഇവരുടെ മുഖം മൂടി അഴിപ്പിക്കണം . ഈ വിധ അന്യായങ്ങൾ നടകുന്നത് ഒരു മലയാളി ആയി നമ്മൾ കണ്ടു നിൽകരുത് ......

ഇത്  പോൾ കലാനിധി എന്ന യുവ ഡോക്ടർ കടന്നു പോയ പൊള്ളുന്ന ജീവിതം . ഏതു പുസ്തകത്തിനും ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിയുന്നതിനെകാൾ വലുതായിരുന്നു അതിലെ ചൂട് ; അതിലെ പ്രകാശവും ....

പോൾ കലാനിധി കയ്യിലുള്ള കറുപ്പും വെളുപ്പും കലര്ന്ന  സി .ടി .സ്കാൻ രൂപങ്ങളിലേക്കു സശ്രദ്ധം നോക്കി ഇരുന്നു; ശ്വാസകോശത്തിൽ നിറയെ മുഴകൾ ;നട്ടെല്ല് വികൃതമായിരിക്കുന്നു ; കരളിന്റെ ഒരുഭാഗം നശിച്ചു തുടങ്ങിട്ടുണ്കാൻസറിന്റെ കരിപടലങ്ങൾ ഉള്ളാകെ പടര്ന്നിരികുന്നു. ന്യൂറോ സർജറിയിൽ  പരിശീലനം. ഡോക്ടർ എന്ന നിലയിൽ ഇത്തരത്തിൽ ഉള്ള എത്രയോ സ്കാൻ റിപ്പോർട്ടുകൾ  കലാനിധിയുടെ കയ്യിലൂടെ കടന്നു പോയിട്ടുണ്ട് എന്നാൽ ഇത് അല്പം വെത്യസമാണ് ; കാരണം ഇത് അയ്യാളുടെ തന്നെ ആയിരുന്നു!

ഒരികൽ കൂടി കലാനിധി ആ സ്കാൻ റിപ്പോർട്ടിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു; പരിശോധനയിൽ വല്ല പിഴവും പറ്റിയിട്ടുണ്ടോ ? അയ്യാളുടെ തൊട്ടടുത് ഭാര്യ ലൂസിയും ഉണ്ടായിരുന്നു അവർ രണ്ടു പേരും കിടക്കയിൽ മലർന്നു  കിടന്നു. ലൂസി ചോദിച്ചു "മറ്റു സാദ്ധ്യതകൾ എന്തെങ്ങിലും ഉണ്ടോ ?"

"ഇല്ല ", അയ്യാൾ പറഞ്ഞു .

അവർ ഒരിക്കൽ കൂടി കണ്ണ് നിറഞ്ഞു കെട്ടിപിടിച്ചു, വർഷങ്ങൾക്കു മുന്പുള്ള തങ്ങളുടെ പ്രണയരംബകാലത്തേ പോലെ .ഒരു വര്ഷം മുന്പ് അവർ സംശയിച്ചിരുന്നു കലാനിധിയുടെ അകമേ കാൻസർ വളര്ന്നു വരുണ്ടോ എന്ന് . പക്ഷെ ,വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ല.ഇപ്പോൾ ആ  കാര്യം തീര്ച്ചയായിരുക്കുന്നു!

മുന്പോന്നും ഇല്ലാത്ത വിധം വേദനയോടെ അന്നത്തെ സന്ധ്യ കുന്നുകള്ക്കുമപ്പുറം  കടലിലേക് അലിഞ്ഞു വീണു.അന്നവർ ഉറങ്ങിയില്ല .കലനിധിയുടെ ജീവിതത്തിൽ ഇനി എത്ര ചുവടു എന്ന് തീര്ച്ചയായി കഴിഞ്ഞു .കയ്യിലുള്ള സമയം എത്രയെന്നു കുറിക്കപെട്ടിരികുന്നു . ഇത് വരെ ഉള്ളത് പോലെ അല്ല ഇനി ജീവിതം .വര്ഷങ്ങളായി കാത്തു പോന്ന സ്വപ്നവും ലക്ഷ്യവും അങ്കം കുറിച്ച് കഴിഞ്ഞു . അയ്യൾക്  മുൻ‌കൂർ നിശ്ചയങ്ങളെ മാറ്റീ എഴുതെന്ടി ഇരിക്കുന്നു. അന്ന് മുതൽ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും പറഞ്ഞറി യികാനാവാത്ത  ഒരു " ഡെഡ് ലൈൻ പ്രഷർ " പോൾ കലാനിധി എന്ന മുപ്പത്തിയാറ് കാരാൻ അനുഭവിച്ചു തുടങ്ങി.

  ദക്ഷിനെന്തിയയിൽ വേരുകളുള്ള ഹിന്ദു മത വിശ്വാസിയും ഇട്ടലിയും ചമ്മന്തിയും നന്നായി ഉണ്ടാക്കാൻ   അറിയുന്നവളുമായ അമ്മയുടെയും ക്രിസ്ത്യൻ വിശ്വാസിയും ഡോക്ടറുമായ അച്ഛന്റെയും മകനായി അമേരിക്കയിലെ മരുഭൂതാഴ്‌വരയായ അറിസോനയിലായിരുന്നു കലാനിധി ജനിച്ചത്‌.അതുകൊണ്ട് പോൾ കലാനിധി എന്നാ സങ്കര പേര് വന്നു . നന്നായിപടിച്ചും ചിലന്തികൾ മേയുന്ന മരുഭൂമിയിൽ സുഹ്രുതുകളുമായി അലഞ്ഞും പോൾ വളര്ന്നു .അപ്പോളും മനസ്സിൽ എന്നെങ്കിലും ഒരു പുസ്തകം എഴുതണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു . നന്നായി  ഉള്ള ഒരാളായിരുന്നു പോൾ.വായനയും ചിന്ധയും  പോൾ കലനിധിയിൽ ചില ചോദ്യങ്ങൾ ഉണർത്തി : എത്രമാത്രം അനശ്വരമാണ്‌ മനുഷ്യ ജീവിതം ? എന്താണ് ഈ ജീവിതത്തെ 

അർത്ഥപൂർണമാക്കുന്നത് ? കയ്യിൽ ജീവിതത്തെ അർത്ഥ പൂർണമായി വിനിയോഗികേണ്ടത് എങ്ങിനെയാണ്‌? ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യത്തിൽ മനുഷ്യശരീര ശാസ്ത്രത്തിലും ബിരുദം നേടി  പുറത്തു വന്നപോഴേക്കും ആ യുവാവിൻറെ ഉള്ളില ചോദ്യങ്ങൾ കുമിയുകയായിരുന്നു.

സാഹിത്യവും തത്വചിന്ധയും വായിച്ചു ഉണ്ടാകിയ അറിവ് ഈ ചോധ്യങ്ങൾക് ഒരു പരുദിവരെ ഉത്തരം നല്കി. എന്നാൽ ചിന്ധാ ശീലനായ യുവാവിനു  പോരായിരുന്നു.അങ്ങനെയാണ് കൂടുതൽ തൃപ്തമായ വിശദീകരണങ്ങൾക്കുവേണ്ടി ന്യൂരോളജിയുടെ ഇരുട്ടും  വെളിച്ചവും കലർന്ന ലോകത്തേക്ക് കലാനിധി കൂപുകുത്തിയത്. മസ്തിഷ്കം എങ്ങനെയാണ് മനുഷ്യബന്ധങ്ങളിലൂടെ ജീവിതത്തിനു അർഥം നിര്മികുന്നത്? 

   ഓപ്പരേഷൻ തിയെറ്ററുകളിൽ , രോഗികളുടെ ശിരസ്സ്‌ പിളര്ന്നുപത്തിനെട്ടും ഇരുപതും മണിക്കൂറുകൾ  നീണ്ട ശാസ്ത്രക്രിയകൾ അയ്യാൾ നടത്തി. മുന്നില് മസ്തിഷ്കം എന്ന മഹാപ്രേളിക അതിൽ ജീവിതത്തിലെ ഓരോ ചലനത്തിനും ഓരോ ഇടം. തുറന്ന അറകളെകാൾ  എത്രയോ തുറക്കാത്ത അറകൾ. അവിടെ എല്ലാം കലാനിധി ജീവിതത്തിൻറെ അർഥം തിരഞ്ഞു.നശ്വരതയുടെയും അനശ്വരതയുടെയും വേര്തിരിവുകൾ തേടി അലഞ്ഞു.പക്ഷെ കലാനിധിയുടെ ഉള്ളിൽ ചോദ്യങ്ങൾ ഏറുകയും ഉത്തരങ്ങൾ കുറയുകയും ചെയ്യുകയായിരുന്നു.

ഡോക്ടരുടെ മുന്നിൽ രോഗിയായി ഇരുന്നപ്പോഴും  ഒരൊറ്റ ചോദ്യമേ പൌളിനുഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു ; ഇനി എത്ര നാൾ? 

ഒരു ഡോക്ടറും അത് പറയില്ല എന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടും പോൾ ചോദിച്ചു. ജീവിക്കാൻ ഉള്ള ദാഹതോടെ. ഗുളികയാണ് ആദ്യം വിധിച്ചത് .അത് ഫലിച്ചില്ലെങ്കിൽ കീമോതെറാപിയാകാം. തിരിച്ചിറങ്ങുമ്പോൾ പോൾ താൻ ഇത്രയും കാലം ജോലി ചെയ്‌തിരുന്ന ആശുപത്രിയിലേക്ക്‌ തിരിഞ്ഞു നോക്കി മനസ്സില് പറഞ്ഞു ; ഇനി ഇവിടെ ഞാൻ ഡോക്ടർ  അല്ല കാലത്തിന്റെ കനിവിനു വേണ്ടി യാജികുന്ന ഒരു രോഗി , 

വീട്ടിലെത്തി അയ്യാൾ ലൂസിയെ അണചു പിടിച്ചു . പ്രണയകാലത്തെ ചിത്രങ്ങൾ നോക്കിയിരുന്നു , എന്തുമാത്രം ഉല്ലാസം!  എത്രമാത്രം പ്രേതീഷകൾ ! മനുഷ്യൻ അനശ്വരൻ ആണെന്ന് എപ്പോഴൊക്കെയോതോന്നിപോയ നിമിഷങ്ങൾ, കൊണ്ട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു കിടക്കുമ്പോഴും കുഞ്ഞു വേണം എന്ന് അവർ തീരുമാനിച്ചു.കഠിനമായ മരുന്നുകൾ തൻറെ ശരീരത്തെ കലക്കി മറിക്കും മുന്പ് ജീവന്റെ ബിന്ദു പിറക്കണം ശുദ്ധമായി.  രാത്രിയിലെതോ യാമത്തിൽ അയ്യാൾ ലൂസിയുടെ ചെവിയിൽ പുനർ വിവാഹത്തെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞു .അവൾ കരഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ കുതറി .

        അനുദിനം ഭാരം കുറഞ്ഞുകുറഞ്ഞു വരുന്ന ശരീരവുമായി കാറ്റിലാടിയാടി ബീജബാങ്കിലേക്ക് അയ്യാൾ ലൂസിയോടപ്പം നടന്നു , അവിടെ പലപല കടലാസുകളിൽ ഒപ്പിട്ടിരികുമ്പോൾ ഉദ്യോഗസ്ഥ ചോദിച്ചു : "നിങ്ങളിൽ ഒരാൾ മരിച്ചാൽ കുട്ടിയുടെ അവസ്ഥ എന്തായിരിക്കും ? " അതുകേട്ട കലാനിധിയും ലൂസിയും നിശബ്ദം കരഞ്ഞു .

പോൾ  വീട്ടിൽ ഒതുങ്ങി. പുറത്തു  ഇലകൊഴിഞ്ഞ മരങ്ങൾ വിശാദത്തോടെ നിന്നു , ജീവിതം അനശ്വരം ആണ് എന്നാ ധാര്ശ്യതോടെ ലോകം ഭ്രാന്ധമായി എങ്ങോട്ടൊക്കെയോ കുതിച്ചു പായുന്നത് അയ്യാൾ കണ്ടു .ആ സമയത്താണ് ഒപ്പം പഠിച്ചവർ ഒരു വിരുന്നിനു വിളികുന്നത് .കയ്യിൽ ഒരു ഗ്ലാസ്‌ വിസ്കി'യുമായി ഇരികുമ്പോൾ തൻ മറ്റേതോ ലോകത്തില നിന്നും വന്ന ആളെന്ന് കലനിധിക്ക് തോന്നി പോയി .ചുറ്റുമുള്ള സഹാപടികളിൽ നിറയെ പരീക്ഷകൾ, ഭാവി പദ്ധധിയുടെ ആലോചനകൾ ,ലക്ഷങ്ങൾ കിട്ടുന്ന ജോലി,വീട് , കാർ , കുടുംബം ....... അയ്യാൾ ഉള്ളിൽ പറഞ്ഞു ; ഇതോന്നും എന്റേതല്ല എന്റേതല്ല !

വീട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തി തളര്ന്നു കിടകുംപോൾ കലാനിധിയുടെ മനസ്സില് എഴുതാൻ പോകുന്ന പുസ്തകത്തെ കുറിച്ചുള്ള ആലോചാനകളയിരുന്നു .അയ്യാളുടെ ധുർബലമായ നെഞ്ചിൽ തലവെച്ചു കിടകുംപോൾ ലൂസി ചോദിച്ചു ;

"ഞാൻ ഇങ്ങനെ കിടന്നാൽ ശ്വാസം മുട്ടുമോ?

"നീ ഇങ്ങനെ കിടന്നാൽ മാത്രമേ എനിക്ക് ശ്വസോച്ചസം ചെയ്യാൻ പറ്റു " അയ്യാൾ പറഞ്ഞു.

മരുന്നുകൾ  മെല്ലെ മെല്ലെ ഫലിക്കുന്നു എന്ന് കണ്ടപ്പോൾ കലാനിധി ഓപറേഷൻ തിയെറ്റരിൽ തിരിച്ചെത്തി, ന്യൂറോ സുര്ജന്റെ വേഷത്തിൽ. 

മനുഷ്യന്റെ വിധിക്കും അർഥ പൂര്ണമായ ജീവിതത്തിനും വേണ്ടി ഉള്ള അന്വേഷണം മനുഷ്യ മസ്തിഷ്കത്തിൽ അയ്യാൾ തുടർന്നു . എന്നാൽ അതിഗം ദിവസം കഴിയും മുൻപേ മനസിലായി,ഒപറേഷൻറെ ദീർഖമായ മനികൂറുകളെ  താങ്ങാൻ  ഉള്ള ശേഷി തന്റെ  ശരീരത്തിന് ഇല്ല. ഒരുനാൾ അയ്യാൾ ആശുപത്രി വിട്ടു ഇറങ്ങി . അടുത്ത സി.ടി  സ്കാനിൽ പൂര്ണ ചന്ദ്രൻറെ വലിപ്പത്തിൽ ഒരു റ്റ്യുമർ  കൂടി തെളിഞ്ഞു .അയ്യാൾ ടോക്ടറോട് കര്ശനമായി ചോദിച്ചു "കൃത്യമായി പറയു ,എനിക്കിനി എത്രനാൾ ? മൂന്നു മാസമേ ഉള്ളുവെങ്കിൽ ഞാൻ എന്റെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം കഴിയും;  

ഒരു വര്ഷം എങ്കിൽ പുസ്തകം എഴുതി പൂർത്തിയാക്കും ; പത്തു വര്ഷം എങ്കിൽ ഡോക്ടറായി ആശുപത്രിയിലേക്ക് തിരിച്ചു പോവും" ഉള്ളിൽ പിന്നെയും പിന്നെയും മുഴകൾ ഒന്നിനു പുറകെ ഒന്നായി പൊട്ടി മുളച്ചപ്പോൾ കലാനിധി കീമോതെരപിയിലേക്ക് കടന്നു അതയാളെ അകം പുറം കുടഞ്ഞു .കയ്പ് നിറഞ്ഞ വായ , പുകയുന്ന വയറു , കൊഴിയുന്ന തലമുടി ,വിഷാദം പരന്ന പകലുകൾ . ശരീരം കുളിര് കൊണ്ട് വിരക്കുംപോലും അയ്യാൾ സ്വപ്നത്തിലെ പുസ്തകം പൂര്തിയകാൻ  വെപ്രളപെട്ടു .കമ്പ്യൂട്ടർ കേയ്ബോർഡിൽ വിരലുകള വിറച്ചാദിയപ്പോൾ പ്ലസ്ടികിന്റെ കയ്യുറ ഇട്ടു എഴുതി . ലൂസിയുടെ പ്രസവ മുറിയുടെ പുറത്തു വീൽചെയറിൽ തണുത്തുറച്ചു കാത്തിരുന്ന്.മകളായിരുന്നു പിറന്നത്‌ : കാടി എന്ന് പേരിട്ടു ..അയ്യാൾ ശോഷിച്ച കയ്യ്കൾ കൊണ്ട് അവളെ എടുത്തു കൺ നിറയെ കണ്ടു ...

 

മകളെ എടുത്തു അവളുടെ കൺകളിലേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുന്ന പോളിൻറെ ചിത്രം നോക്കു . എന്തെല്ലാം ആയിരിക്കും ആ യുവ ഡോക്ടറുടെ മനസ്സിൽ വന്നു പോയിട്ടുണ്ടാവുക ! ഇനി എത്ര നാളിങ്ങനെ ? ഇവൾ എങ്ങനെ വളരും ? ആരാവും ?  

   വൈകാതെ കീമോ തെരപിയും ഫലികാതെ ആയി .ജീവിതത്തിന്റെ അർഥം തേടി നടന്ന വഴികളിലൂടെ കാൻസർ പടർന്നു എന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ കലാനിധി തന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ അറ്റം കണ്ടു .ശ്വസം കിട്ടാതെ കിടന്നപോൾ അയ്യാൾ ഉപകരണം വെച്ചു .കാടി ഒന്നും അറിയാതെ അയ്യാളുടെ മടിയിലിരുന്നു കളിച്ചു .. ആ ശനിയാഴ്ച അടുത്ത ബന്ധുക്കൾ എല്ലാരും പോളിന്റെ മുറിയില ഒത്തു കൂടി അപ്പോൾ ആ മുറി  സായന്ത വെയിൽ നിറഞ്ഞ ഒരു താഴ്‌വാരം പോലെ തോന്നിച്ചു .  എല്ലാരേയും നോക്കി പോൾ കിടന്നു ,വിടപരചിലിന്റെ ശ്രുതിയിൽ ,പതിഞ്ഞ ശബ്ധത്തിൽ പറഞ്ഞു :എല്ലാരോടുമായി പറയുക,  എനികവരെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഞാൻ എല്ലാരേയും സ്നേഹിച്ചിരുന്നു എന്ന്.താൻ പോയാൽ  തന്ടെ പുസ്തകം പ്രസിദ്ധികരികണം  എന്ന് എല്ലാവരോടും ആയി പറഞ്ഞു .അടുത്ത ദിവസം കലനിധിയെ ആശുപത്രിയിലേക്ക് മാറ്റി .ആദ്യം ഐ സി യു  വിൽ  അതും പോരെന്നു വന്നു വെണ്ടിലെട്ടർ വേണ്ട എന്ന് കലാനിധി പറഞ്ഞു .ജീവന നില നിരത്താൻ കടുത്ത പരിശ്രമം വേണ്ട കരുതൽ മതി . അയ്യാൾ ലൂസിയെയും കാടിയെയും അടുത്ത് വിളിച്ചു .പ്രണയകാലത്ത് അവർ പാടിയിരുന്ന പാട്ട്  ചെറിയ ശബ്ധത്തിൽ പാടി  .. 

ഇനി ഒന്നും ചെയ്യാൻ ഇല്ല എന്നാ സ്ഥിതിയിലെത്തിയതായി  ഡോകടർക്ക്  മാത്രമല്ല കലാനിധിക്കും മനസിലായി.അയാൾ വീണ്ടും കാടിയെ കണ്ടു .മുകത്ത്  വെച്ച കവചത്തിനുള്ളിലൂടെ കണ്ണുകൾ  നിറഞ്ഞൊഴുകി .കലാനിധി പറഞ്ഞു "IAM READY"  .....

ഡോക്ടർ മുക കവചം മാറ്റി മയങ്ങാൻ ഉള്ള മരുന്ന് കൊടുത്തു , 

മയക്കത്തിലൂടെ മരണത്തിന്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് പോൾ കലാനിധി ഇറങ്ങി പോയി ....അദ്ദേഹം അപൂര്നമായി എഴുതി വെച്ച ഹൃദയഭേധമായ പുസ്തകം WHEN BREATH BECOMES AIR ഇപ്പോൾ ലോകമെങ്ങും വായിക്കുന്നു കരച്ചിലോടെയും അനശ്വരൻ എന്ന് അഹങ്കരിക്കുന്ന ഓരോ മനുഷ്യനുമുള്ള  താകീതായും........ 

photography

When words become unclear, I shall focus with photographs. When images become inadequate, I shall be content with silence.

24 tamil movie review

‘24’ is worth a watch for some brilliant writing, technical finesse and Suriya’s terrific performance.

Director Vikram Kumar showed his knack to pull off a complex storyline withManam, marked by convenient coincidences and logic-defying sequences strung together to result in an unbelievable, yet enjoyable film. While you soak in the fun, you are also left exclaiming ‘Oh really?’ In 24, his bi-lingual science fiction, Vikram shows remarkable growth as a storyteller and filmmaker. With a flair for writing, he pulls off awe-inducing sequences. This one, too, has a complex storyline.

Giving wings to Vikram’s dream is actor-producer Suriya, in three roles. Their leap of faith is backed by a good team, be it the art direction (Amit and Subrata), visual effects, Tirru’s cinematography or A.R. Rahman’s music.

The world that this team has created has at its core a scientist attempting time travel, a twin who wants control over that gadget and a son who discovers the watch 26 years later. Suriya essays all three roles with aplomb. He’s a charmer as Mani, the watch mechanic, and sends a chill down your spine as the dark, dubious Athreya. The actor has delivered commendable performances in the past, but he breaks new ground with 24.

Genre: Science Fiction
Director: Vikram Kumar
Cast:Suriya, Samantha, Nithya Menen and Ajay
Music: A.R. RahmanStoryline: If you had the ability to travel back in time, can you change destinies? 

Mani, who chances upon the key to time travel, repairs watches for a living. His store is artistically done up, and he talks like watches mean the world to him. Of course it does, as he discovers later. Mani doesn’t dream big, is content with the love showed on him by his foster mother Saranya (she is a treat to watch). There’s a small wooden box that the two have had since he was a child, but unable to open it. By sheer luck, the key to the box lands on Mani’s table. This element of luck is hard to accept and as you struggle to give into that cinematic liberty, Mani discovers the possibility of time travel.

What follows is the film’s best segment, with Mani indulging in small experiments to travel back by a few minutes, hours, freeze time and change the course of events. You give in to the suspension of disbelief as he touches the rain drops hanging in the air and scurries past the world around him that remains standstill. All along, A.R. Rahman works his magic through the background score and leads to the terrific ‘kaalam na preyasi’. This is why you go to the movies, to give in to its magic.

There’s a girl in the picture — played by Samantha — who becomes a sitting duck for Mani’s pranks. He uses the time freeze technique to make her believe she has ‘imagino romance philia’. It’s fun initially, but it’s overdone and the romantic segment becomes the weakest portion of the film. Samantha looks bewitching and does her part with grace, but her role doesn’t require her to do much besides providing comic relief. There’s a glimmer of hope as she stumbles upon something crucial. But that potential is lost as the filmmaker uses yet another time travel segment to change the sequence of things.

24 is laudable for its attempt to take Indian mainstream cinema a step ahead. The lead actor and technical team apart, there’s good support from other pivotal characters including Ajay. Nithya Menen is a delight in a brief role and renders the lullaby ‘Lalijo’ beautifully.

24 also leaves unanswered questions. Why did Athreya want the time travel device initially? What made him evil? What happens to the ‘present’ characters had time travel not changed their fate? Vikram wants you to trust in the time travel and forgo the present. The biggest leap of faith happens towards the end when Vikram compels the audience to give in to the possibility of a different version of the tale. This is a film that merits a discussion after viewing and that’s not a bad thing. How often do we get such films?

GOD'S NOT DEAD 2 REVIEW

Cast

• Jesse Metcalfe as Tom Endler
• David A.R. White as Rev. Dave
• Ray Wise as Pete Kane
• Robin Givens as Principal Kinney
• Melissa Joan Hart as Grace Wesley
• Hayley Orrantia as Brooke Thawley
• Ernie Hudson as Judge Stennis
• Maria Canals-Barrera as Catherine Thawley
• Fred Dalton Thompson as Senior Pastor
• Gianna Simone as Elizabeth Healy
• Pat Boone as Walter Wesley

Director

• Harold Cronk

Writer

• Chuck Konzelman
• Cary Solomon

Cinematographer

• Brian Shanley

Editor

• Vance Null

Composer

• Will Musser

Drama

Rated PG for some thematic elements.God's Not Dead" told the story of a young Christian college student locked in a battle of wills with an atheist philosophy professor who wants his students to declare "God Is Dead." The movie was crowded with as many subplots as an entire season of a television series, complete with a rousing concert at the end by the Christian pop group Newsboys. 

"God's Not Dead 2" (like that old recurring joke from "Saturday Night Live": "Generalissimo Francisco Franco is still dead") gathers together much of the same cast of characters, including the Newsboys (and both were directed byHarold Cronk, and scripted by Cary Solomon and Chuck Konzelman). The sequel moves the action to a high school. Grace Wesley (Melissa Joan Hart)—her first and last name symbolic of her importance to Christianity—teaches AP History, and one day answers a question in class about the connection between the teachings of Gandhi and Martin Luther King, Jr. and the teachings of Jesus. Grace answers, quoting Scripture. The parents of the student who asked the question complain to the school. They define themselves as "rationalists" and "free thinkers" (code words for "atheism" in the world-view of "God's Not Dead 2," and if you didn't get that, then just look at the mother's cold-bitch Alexis Carrington wardrobe as well as the fact that she doesn't grieve her young son's death). Grace is called on the carpet, she refuses to apologize, and the whole thing ends up being battled out in a court of law under the watchful eyes of the nation.

The court case has its moments of interest, and plays out as it would in real-life, with different groups of protesters screaming at each other on the courthouse steps, and the constant chatter of the various zealot-outrage-brigades on television. The only really good scene in the movie features real-life cold case homicide detective, J. Warner Wallace, who used his forensic statement analysis skills on the gospels, resulting in a book called "Cold Case Christianity." He's put on the stand in defense of poor, wronged Grace Wesley, and his testimony is simply delivered and thought-provoking. The gorgeousJesse Metcalfe, as Grace's lawyer, gives a good performance as well. The character is a public defender assigned to her case. He is not a Christian, but feels strongly that she was not preaching or proselytizing in the classroom, but merely answering a question posed to her. Metcalfe adds at least a layer of nuance to the ham-fisted proceedings. There's one particularly low moment, though, where we are treated to the spectacle of a white man schooling the clueless African-American principal of the school (Robin Givens) about what Martin Luther King really meant in his famous letter from the Birmingham jail. 

Like "God's Not Dead," there are a lot of subplots, some that have to do (tangentially) with the court case, and others not at all. A young Chinese student who discovers he is a Christian has a painful fight with his father that is well played (although this is the sort of movie where a son says, "Father, I'm a Christian!" and the father whacks him across the face. Still: it's a nice scene.) A young reporter whose cancer is in remission doesn't know how she feels about Jesus anymore. David A. R. White reprises his role as the friendly pastor Dave (White was also one of the leads in "Faith of Our Fathers"), who experiences life as a series of mishaps—spilled coffee, a stubbed toe, a burst appendix—but eventually realizes that "we" are at "war" here, and it's time to get serious about fighting back for faith. 

Director Harold Cronk doesn't find a way to blend these scenes into a whole, although thematically each character struggles with an aspect of faith. Scenes sometimes just sit there, or taper off in an amateurish way, one example being a scene that ends with a character saying, "I'm going to go get a cup of coffee" and then off he goes to get a cup of coffee. Cue curtain. Flow is essential in a film with so many storylines, but when the action moves away from the courthouse in "God's Not Dead 2," you can almost hear the gears creaking as the story shifts its focus.

"God's Not Dead 2" is filled with a sense of paranoiac persecution and seething resentment towards secular public schools, the ACLU, government interference and those who don't care for "Duck Dynasty." The movie is loaded with simplistic "Us vs. Them" thinking, comforting, perhaps, to those in agreement, but extremely disturbing to those not on board. The atheist mother is more upset when she learns that her dead son read the Bible than the fact that he is dead. Ray Wise shows up as the ACLU attorney, a character who makes Robert Shapiro (as gorgeously played by John Travolta in "The People vs. O.J. Simpson") seem subtle. He is the personification of evil, sneering and snickering, preening and murmuring, assuring the atheist parents in an early meeting, "We will prove, without a shadow of a doubt, that God is dead." 

Early persecuted Christians would scratch the Ichthys symbol in the sand, the "fish" a secret code amongst themselves in dangerous times: "I'm a believer. Are you?" The "persecution" portrayed in "God's Not Dead 2" is ratcheted up by people's paranoia about the tyranny to come, but now, instead of scratching the fish in the sand, they murmur "Duck Dynasty" to one another. That's how they know they are among friends. It's inadvertently hilarious. There are serious movies about the Christian faith, about the persecution of the faithful, and about the intolerance that goes both ways. "God's Not Dead 2" is not one of them.

CIVIL WAR MOVIE REVIEW

Marvel’s Best Action Ever

To say that the first battle between all of our superheroes in Captain America: Civil War is the best action sequence Marvel Studios has ever created is not hyperbole or grandstanding. In fact, this is just some of the best action in movie history. The scene is that good. The way our heroes fight against and with each other on the airport tarmac delivers exactly what fans have always wanted out of a comic book movie of this scale. Whether it’s Spider-Man swinging fast off of a flying War Machine, or Hawkeye (Jeremy Renner) firing a tiny Ant-Man (Paul Rudd) towards Iron Man, the way these heroes engage each other is creative and endlessly entertaining.

Bringing Ant-Man and Spider-Man (Tom Holland) into the mix, you’ve never seen our heroes fight like this, not even inThe Avengers before they all had to work together. Each of the insect-named heroes have their scene-stealing moments, making the fight massively exhilarating. But just as quickly as this sequence lifts you up with huge action, it tears you down when the consequences of a fight like this become all too real. Ultimately, it’s the impact that the action in this movie has which makes the movie as substantial as it is enjoyable.

Spider-Man Swings into Action Superbly, But a Bit Clumsily

Speaking of Spider-Man, the inclusion of the character in the Marvel cinematic universe for the first time is a little conflicting in Civil War. Tom Holland plays the character effortlessly and with an affable personality that makes this iteration of Peter Parker/Spidey a promising addition to the MCU when he gets his own franchise. His interaction with the various heroes during his action debut contains just the right amount of teenage sarcasm and nerdiness as he geeks out over their various abilities and superhero suits. Even though he has to fight some of these heroes, he’s just happy to be there.But I couldn’t help but feel like his recruitment into Civil War was merely added into an already stuffed movie instead of being part of the story from the beginning (and we’ve heard that’s kind of how it played out behind the scenes anyway). Don’t get me wrong, Stark shares a fantastic scene with Peter Parker where we come to understand who he is as a hero, sort of a variation on the “with great power comes great responsibility” sentiment from the kid himself, but it still feels tacked on. So while he’s easily one of the most exciting and fun aspects of the first major battle between the Avengers, it’s not as smooth as it could have been.

Black Panther Is Kingly and Has a Bright Future

On the other end of the spectrum, the introduction of T’Challa, aka Black Panther, is perfect and feels completely organic. The hero makes for a fantastic contrast the quick wit and smart mouths that most of the Avengers have in the heat of the moment. T’Challa is filled with such confidence and conviction that you get the feeling this is a man who has been a hero to his people for awhile. Nothing will get in the way of the safety of his people, and the world in general, but he’s not without his own flaws. Thus, his character arc, all while being a new addition to a crowded MCU, is all the more impressive, and it should be interesting to see how he evolves in his own film series.

On the final page, we praise the performances and direction of Civil War.

JUNGLE BOOK MOVIE REVIEW

The slushy escape from a mad tiger and a landslide, astride a water buffalo, is worth a Revenant. The slouch atop a branch where a child, a panther and a bear hang out together, into the sunset, is worth a Lion King. The destruction wrought by an angry giant monkey is worth a King Kong. The heartbreak of a goodbye between friends is worth a Finding Nemo. The Shere Khan will haunt your sleep, the Baloo cheer up your day, and the Mowgli will make every child, and adult, want to walk swinging those arms just a bit.

This is The Jungle Book reinvented for 2016, by a director who knows just how to mix the heavy blows with the light touch. It’s a little more reminiscent of the jungle and the book than the 1967 Disney classic, a lot, lot darker, and yet, ultimately, as exuberant, with a surprisingly strong and novel message at its heart, in a story that already didn’t lack them.

There is no ‘boy being found in a basket, on a boat’ stuff here. We meet Mowgli (Neel Sethi) when already 10 and already finding himself struggling with the wolf life. While his wolf pack is as accommodating as ever, a “water truce” called due to a drought – bringing all the animals together, in peace, to a sole watering hole – brings him to the attention of the other animals in the jungle. Most are just curious, but Shere Khan (Idris Elba) is furious. (Also read: The Jungle Book director Jon Favreau gets taste of Indian cuisine)

Left scarred by humans once, Shere Khan wants his revenge, and tells the wolves who have raised Mowgli (Akela and Rakhsa, voiced by Esposito and Lupita Nyong’O) that he will wait till only the rains to come after the man cub.

The time comes, and Bagheera (Ben Kingsley), who was the one to bring the infant Mowgli to the wolves, tells Raksha that he must take the boy to a “man village” for his safety. There on begin the adventures which bring Mowgli face-to-face with first Shere Khan, then the water buffaloes, Kaa, Baloo and King Louie.

Favreau, and screenplay writer Justin Marks, who struggle a bit in the beginning with all the harmony, come alive from here on as the film ventures into the jungle. This is Madhya Pradesh’s tropical-forest Kanha Tiger Reserve recreated in Los Angeles, from the creak of a dead tree and the dried tip of a grass patch, to the landslide sending a forest slipping down into the raging Pench — using the tech knowhow also behind Avatar, Gravity and Life of Pi. However, that’s just the start. Where the film scores consistently is in its CGI-crafted talking animals, who emote and enact without anything appearing out of the ordinary. Plus, if you look hard enough, you can spot the wily wisdom of Kingsley in Bagheera, the unmatched jowly languor of Murray in Baloo, the shiny, spiky Walken in King Louie, and the actress with just the right amount of ‘ss’ (a suitably hypnotic Scarlett Johansson) in Kaa. Though nothing prepares you for the ferociousness and vehemence the mild-mannered Elba packs into Shere Khan. There are many scenes which stand out, including Louie emerging out of the shadows after a bone-chilling lazy conversation, Shere Khan wriggling through the narrowest of tree branches (a fact about animals that one tends to overlook), and Mowgli racing through a dark forest holding aloft a torch. (Also read: The Jungle Book: 5 reasons you should watch Jon Favreau film with your kids this weekend) It’s a Disney film alright (complete with Bare Necessities, and I Want To Be Just Like You) but you leave in the sound comfort of knowing that here is a director not just in love with your much-loved childhood story but treating it with the growing respect of an adult. When Mowgli, told to sing, first recites the Law of the Jungle – ‘For the strength of the pack is the wolf, and the strength of the wolf is the pack’ – Baloo exclaims, “That’s not a song, that’s propaganda!” That is delightful, but so is the later realisation of the old forest wisdom that lies at the heart of it. And while Colonel Haathi of the 1967 film may have been as memorable a Disney character as they come, this Jungle Book knows it better. When it comes to the jungle, the silent giant is one animal not to be trifled with.